بسیاری از اوقات نگاه ما به معضل بی حجابی و بدحجابی در جامعه، نگاه به معلول هاست؛ یعنی وقتی وضعیت فعلی را می بینیم، از روی دغدغه و نگرانی ای که برای آینده و یا برای فرزندان و اعضای خانواده خود داریم، غصه می خوریم و از بی توجهی عده ای به یک موضوع مهم، نگران می شویم.
اگر این نگاه و نگرانی از سوی مردم عادی جامعه باشد، جای بحث نیست؛ اما در صورتی که مسئولین فقط به معلول ها توجه کرده – و چه بسا برخی بعد از مدتی همین توجه به معلول ها را هم نداشته باشند - و از علل و ریشه ها غافل بمانند، این مایه نگرانی است.
برخوردهای قانونی با ناهنجاری های اخلاقی از جمله بی حجابی و بد حجابی در جای خود توجیه دارد و تعطیل کردن آنها نه مشروع و نه معقولانه است؛ اما باید توجه کرد که وضعیت نگران کننده این روزها در زمینه عفاف و حجاب، علل و ریشه های متعددی دارد که اگر به درمان هر یک از آنها نپردایم، نباید انتظار معجزه داشته باشیم!
همه اقدامات در زمینه عفاف و حجاب باید به صورت یک بسته کامل اجرا شود تا نتیجه حاصل گردد. البته منظور این نیست که اگر همه دستگاه ها و نهادها پای کار نیامدند، یک نهاد یا دستگاه که وظیفه قانونی خود را انجام می دهد هم عقب نشینی کند؛ بلکه منظور این است که همه باید به اندازه خود در این زمینه احساس مسئولیت کنند.
با در نظر داشتن این مقدمه، امروزه مشاهده می کنیم که بازار پوشاک به گونه ای در آمده است که به اجبار در حال بی حجاب و بد حجاب کردن زنان ما است!
چند سال است که بسیاری از زنان و دختران جامعه ما لباس و پوشش مورد نظر خود را یا پیدا نمی کنند و یا به سختی و با مشقت پیدا می کنند. این در حالی است که مانتوهای مسأله دار مثل مانتوهای جلو باز، کوتاه یا بدن نما به راحتی در دسترس قرار داشته است.
در اینجا چند نکته وجود دارد:
یک: عده ای از دختران و زنان در این شرایط برای پیدا کردن مانتو یا لباس مورد نظر خود که معیارهای اسلامی هم در آن رعایت شده باشد، عملاً سردرگم می شوند و بسیاری از آنها که حساسیت کمتری دارند ممکن است قید برخی ملاحظات اخلاقی و شرعی را بزنند. توجیه آنها هم این است که داریم اذیت می شویم و از گشتن خسته شده ایم.
دو: باید بدانیم که درصد کمی از زنان و دختران بد حجاب، خودشان لباس می دوزند و یا برای تهیه مانتو، پارچه خریده و به خیاط می دهند. غالب افراد جامعه به دنبال لباس آماده هستند. بنابراین برای خرید آن به مراکز خرید و فروشگاه ها می روند.
سه: بسیاری از زنان و دختران جزو قشر خاکستری هستند؛ یعنی خیلی معیار های ثابت شرعی و عقلی و یا دغدغه های مشخصی برای لباس پوشیدن نداشته و بیشتر به اطرافیان، مد و شرایط روز نگاه می کنند و براساس آن لباس می پوشند. اگر در فروشگاه ها، خیابان ها و پارک ها، به تدریج شاهد رواج مدل های خاصی از البسه باشند، همان را می پوشند.
بنابراین، از یک طرف باید از طریق نظارت مستمر و جدی – نه سهل انگارانه - بر تولیدی ها، فروشگاه ها و واحدهای صنفی جلوی عرضه البسه و پوشاک غیر مجاز و در تعارض با معیارهای اسلامی و هنجارهای اخلاقی را گرفت. در این زمینه دستگاه های گوناگون وظیفه دارند و فقط پلیس مسئول نیست.
نکته ای که نباید فراموش شود این است که در فضای مجازی هم چه به صورت رسمی و چه غیر رسمی این پوشاک، عرضه شده و تبلیغات وسیعی هم در سایت ها و شبکه های اجتماعی برای آن انجام می شود.
از طرف دیگر هم باید لباس مناسب با معیارهای اسلامی و هنجارهای اخلاقی جامعه به آسانی و به وفور در بازار یافت شود و برای این موضوع باید چاره ای اندیشیده شود.
در پایان، شاید بیان یک مثال، بی ربط به موضوع نباشد؛ وقتی در رستوران ها و اغذیه فروشی ها غذای فاسد تولید نشود، مشتری ها هم چه بخواهند و چه نخواهند غذای سالم می خورند. اما وقتی نظارت و اهتمام جدی وجود نداشته باشد، همان رستوران ها و اغذیه فروشی ها می توانند غذای فاسد به مشتری بدهند و بعد هم ما باید به دنبال درمان و عوارض مسمویت مشتریانی برویم که در طول روز این غذا ها را مصرف کرده اند. در مورد مراکز تولید و عرضه پوشاک هم دقیقاً همین موضوع صادق است.
اگر این نگاه و نگرانی از سوی مردم عادی جامعه باشد، جای بحث نیست؛ اما در صورتی که مسئولین فقط به معلول ها توجه کرده – و چه بسا برخی بعد از مدتی همین توجه به معلول ها را هم نداشته باشند - و از علل و ریشه ها غافل بمانند، این مایه نگرانی است.
برخوردهای قانونی با ناهنجاری های اخلاقی از جمله بی حجابی و بد حجابی در جای خود توجیه دارد و تعطیل کردن آنها نه مشروع و نه معقولانه است؛ اما باید توجه کرد که وضعیت نگران کننده این روزها در زمینه عفاف و حجاب، علل و ریشه های متعددی دارد که اگر به درمان هر یک از آنها نپردایم، نباید انتظار معجزه داشته باشیم!
همه اقدامات در زمینه عفاف و حجاب باید به صورت یک بسته کامل اجرا شود تا نتیجه حاصل گردد. البته منظور این نیست که اگر همه دستگاه ها و نهادها پای کار نیامدند، یک نهاد یا دستگاه که وظیفه قانونی خود را انجام می دهد هم عقب نشینی کند؛ بلکه منظور این است که همه باید به اندازه خود در این زمینه احساس مسئولیت کنند.
با در نظر داشتن این مقدمه، امروزه مشاهده می کنیم که بازار پوشاک به گونه ای در آمده است که به اجبار در حال بی حجاب و بد حجاب کردن زنان ما است!
چند سال است که بسیاری از زنان و دختران جامعه ما لباس و پوشش مورد نظر خود را یا پیدا نمی کنند و یا به سختی و با مشقت پیدا می کنند. این در حالی است که مانتوهای مسأله دار مثل مانتوهای جلو باز، کوتاه یا بدن نما به راحتی در دسترس قرار داشته است.
در اینجا چند نکته وجود دارد:
یک: عده ای از دختران و زنان در این شرایط برای پیدا کردن مانتو یا لباس مورد نظر خود که معیارهای اسلامی هم در آن رعایت شده باشد، عملاً سردرگم می شوند و بسیاری از آنها که حساسیت کمتری دارند ممکن است قید برخی ملاحظات اخلاقی و شرعی را بزنند. توجیه آنها هم این است که داریم اذیت می شویم و از گشتن خسته شده ایم.
دو: باید بدانیم که درصد کمی از زنان و دختران بد حجاب، خودشان لباس می دوزند و یا برای تهیه مانتو، پارچه خریده و به خیاط می دهند. غالب افراد جامعه به دنبال لباس آماده هستند. بنابراین برای خرید آن به مراکز خرید و فروشگاه ها می روند.
سه: بسیاری از زنان و دختران جزو قشر خاکستری هستند؛ یعنی خیلی معیار های ثابت شرعی و عقلی و یا دغدغه های مشخصی برای لباس پوشیدن نداشته و بیشتر به اطرافیان، مد و شرایط روز نگاه می کنند و براساس آن لباس می پوشند. اگر در فروشگاه ها، خیابان ها و پارک ها، به تدریج شاهد رواج مدل های خاصی از البسه باشند، همان را می پوشند.
بنابراین، از یک طرف باید از طریق نظارت مستمر و جدی – نه سهل انگارانه - بر تولیدی ها، فروشگاه ها و واحدهای صنفی جلوی عرضه البسه و پوشاک غیر مجاز و در تعارض با معیارهای اسلامی و هنجارهای اخلاقی را گرفت. در این زمینه دستگاه های گوناگون وظیفه دارند و فقط پلیس مسئول نیست.
نکته ای که نباید فراموش شود این است که در فضای مجازی هم چه به صورت رسمی و چه غیر رسمی این پوشاک، عرضه شده و تبلیغات وسیعی هم در سایت ها و شبکه های اجتماعی برای آن انجام می شود.
از طرف دیگر هم باید لباس مناسب با معیارهای اسلامی و هنجارهای اخلاقی جامعه به آسانی و به وفور در بازار یافت شود و برای این موضوع باید چاره ای اندیشیده شود.
در پایان، شاید بیان یک مثال، بی ربط به موضوع نباشد؛ وقتی در رستوران ها و اغذیه فروشی ها غذای فاسد تولید نشود، مشتری ها هم چه بخواهند و چه نخواهند غذای سالم می خورند. اما وقتی نظارت و اهتمام جدی وجود نداشته باشد، همان رستوران ها و اغذیه فروشی ها می توانند غذای فاسد به مشتری بدهند و بعد هم ما باید به دنبال درمان و عوارض مسمویت مشتریانی برویم که در طول روز این غذا ها را مصرف کرده اند. در مورد مراکز تولید و عرضه پوشاک هم دقیقاً همین موضوع صادق است.
