براساس تبصره 1 این قانون، وزیر امور خارجه موظف شد روند اجرای توافقنامه را هر سه ماه یک بار به کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی گزارش دهد. در همین راستا، وزارت امور خارجه به صورت منظم به این کمیسیون گزارش می داد. انتشار عمومی این گزارش‌های وزارت امور خارجه تا شماره دهم که همزمان با خروج آمریکا از برجام بود، ادامه پیدا کرد ولی این روند قطع شد و عملا این گزارش ها صرفا به کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس ارائه می گردید. به همین دلیل می‌توان گفت گزارش بیست و دوم به نوعی جمع بندی تمام گزارش‌های وزارت خارجه از ابتدای اجرای برجام تا پایان دور ششم مذاکرات وین است.

*اعتراف بزرگ وزارت امور خارجه درباره FATF

در صفحه 18 این گزارش وزارت امور خارجه به بدعهدی‌ها و کژتابی آمریکا در اجرای برجام و همچنین اینکه این وزارتخانه در تماس با دیگر نهادها موارد نقض و بدعهدی را ثبت و پیگیری می‌کرده، اشاره شده است. در پاورقی شماره 3 این صفحه گفته شده است که آمریکا در تمام موارد بدعهدی مدعی بود که تعهدات خود را به درستی عمل کرده است و اگر فعالان اقتصادی کشورهای خارجی (که تقریبا همگی بخش خصوصی هستند) تمایلی به کار با ایران ندارند، به آمریکا ارتباطی نداشته و این کشور نمی‌تواند آنها را مجبور به کار با ایران کند.

آمریکا عواملی را برای عدم تمایل بخش خصوصی خارجی برای همکاری با ایران مطرح می‌کرد که عبارتند از: «به ادعای غیر قابل قبول آمریکا، آنچه مانع از انتفاع بیشتر ایران از رفع تحریم‌ها شده بود، ریشه در عوامل دیگری داشت، از جمله این عوامل ادعایی می‌توان به موارد ذیل اشاره کرد: باقی ماندن تحریم‌های اولیه و تحریم‌های غیر هسته‌ای آمریکا (که به هر حال موانعی برای فعالان اقتصادی ایجاد کرده و دست کم، موجب سختی و پر هزینه بودن بررسی تحریم بودن یا نبودن فعالیت‌ اقتصادی مورد نظر از سوی این فعالان می‌شد)؛ ناکارآمدی داخلی و سوءمدیریت در ایران؛ سایر محدودیت‌ها از جمله اقدامات تقابلی فتف علیه کشورمان».