گروه گفتمانی صابرنیوز: دکتر مجتبی شاهوار؛ عرض سلام و ادب و احترام دارم و تبریک عرض می کنم ریاست جمهوری حضرت آیت الله رئیسی را در گام دوم انقلاب اسلامی و اعتمادی که مردم و مقام معظم رهبری به معظمٌ له داشتند و امیدواریم در جهت تحقق دومین مرحله خودسازی، جامعه پردازی و تمدن سازی دولت سیزدهم توفیقات بالایی با یاری امام زمان سلام الله علیه داشته باشد و فاصله میان بایدها و واقعیت ها به تعبیر مقام معظم رهبری در این دولت کمتر بشود.

یکی از برکات انقلاب اسلامی در کنار امنیت، مشارکت مردم، عدالت و .. بحث افزایش چشمگیر معنویت و اخلاق در فضای عمومی جامعه است. در کنار شعارهای بسیار خوبی که دولت سیزدهم داشته، مخصوصاً شعار مبارزه با فساد که با توجه به سابقه آیت الله رئیسی در قوه قضاییه عبارت الاخري عدالت است.

قطعاً برای رسیدن به یک جامعه پویا در گام دوم انقلاب علم، پژوهش، معنویت، اخلاق، اقتصاد، سبک زندگی و ... همه اینها در کنار مبارزه با فساد باید رشد پیدا کند تا جامعه به یک تعالی بهتری نائل شود و این خلأ هایی که سالها کارگزاران حکومتی ما در دولت های مختلف به وجود آورده اند این خلأها را پر بشود. طبیعتاً در حوزه فرهنگ تا ما می‌خواهیم صحبت کنیم ذهنمان متبادر به این آیه شریفه می شود که « الَّذِينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلَاةَ ...» (آيه 51 سوره مبارکه حج) کسانی که در روی زمین به تمکن می رسند نماز را بپا می دارند.

نماز یک نمادی است از همین اخلاق و معنویت. پس سرلوحه توسعه فرهنگی، البته با عنایت به این پیش فرض که ما منظورمان از فرهنگ، در اینجا فرهنگ دینی است نه فرهنگ سکولار، در زمان رژیم گذشته هم فرح پهلوی بنیاد پهلوی درست‌کرد، کانون پرورش فکری درست کرد، همین آوازه خوان هایی که لس‌آنجلسی هستند به قول امروزی ها، اینها همه در مکتب فرهنگی فرح و شاه پرورش پیدا کردند.

پس منظور ما از فرهنگ یک مقوله بسیار عام و در واقع فرهنگ دینی است یعنی فرهنگی که بتواند پیشران توسعه اقتصادی و توسعه سیاسی باشد، لذا پیشنهاد نگارنده هم به دولت این است که شعار خودش را توسعه فرهنگی قرار بدهد. یک عهدی در دوم خرداد آقای خاتمی شعارش توسعه سیاسی بود. توسعه سیاسی در جامعه ای که فرهنگ هنوز به آن بالندگی نرسیده چه معنایی دارد؟ یک شعار هجوی بود که خود اصلاحات هم از این موضوع عبور کردند و آن را نادیده گرفتند و در حد یک شعار باقی ماند یعنی نه از دل آن راهبرد توسعه ای بیرون آمد نه چیزی، از دل آن فقط یک زایش احزاب دوقلو را ما داشتیم يعني جبهه منحله مشارکت و سازمان نامشروع مجاهدین انقلاب اسلامی که آنها هم اسمش را نمی شود توسعه سیاسی بگذاریم.

 

توسعه سیاسی اگر در حوزه احزاب باشد باید تمام احزاب و گروه‌ها چه احزابي که همسو با آن گفتمان غالب دولت هستند و چه احزابی که منتقد هستند باید توسعه پیدا کنند نه يک احزاب دولت ساخته و این یک ایرادی بود که از نظر من توسعه سیاسی هم عقیم ماند. حالا چرا ما پیشنهاد می‌دهیم که این دولت شعارش توسعه فرهنگی باشد؟ این پیشنهاد برآیند نظرات نخبگان و خواص جامعه است که اگر توسعه فرهنگی شکل بگیرد، توسعه فرهنگی پیش زمینه است، نرم افزار لازم برای توسعه است در تمام زمینه ها؛ توسعه اقتصادی و حتي توسعه سیاسی شکل خواهد گرفت. پس باید اول فرهنگ به معنای کامل آن پیشرفت بکند و خلأها پر بشود، بر همین اساس است که اگر غایت حرکت انقلاب اسلامی تمدن سازی نوین اسلامی است، تمدن سازی نوین اسلامی بدون زیرساخت فرهنگی عقیم خواهد ماند.

طبیعتاً در حوزه فرهنگ باید به فلسفه هم توجه شود؛ یعنی تربیت یک جامعه مطالبه گر و پرسشگر، جامعه اي که دائماً پرسش کند. « از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود/ به کجا میروم آخر ننمایی وطنم» امروز ما می بینیم که برخی انقلابیون حالا نسل اول که دیگر کمتر هستند متاسفانه، نسل دوم انقلاب حتی جبهه رفته ها و بعد نسل سوم دچار یک تشکیک در مبانی انقلاب و حرکت انقلاب اسلامی دارند می‌شوند، که اصلاً برای چه انقلاب شد؟ هدف انقلاب اسلامی چه بود؟ این تشکیک اگر همراه با پرسشگری باشد سرآغاز یک يقين و یک تجدید پیمان با انقلاب خواهد بود اما متاسفانه چون جامعه ما از فلسفیدن و فکر کردن که قرآن کریم بارها می فرماید «افلا یعقلون» ، « اکثرهم لا يعقلون» ، «افلا يتدبرون» از این تعابیر ما در قرآن زیاد داریم. این چون با فکر و تدبر نیست اين تشکیک سرایت می کند و یک انسان مسلمان انقلابی را به بی‌عملی می کشاند این البته از ویژگی های جنگ شناختی هم هست. چون ما در جنگ شناختی به سر می بریم، یکی از اهداف جنگ شناختی همین است. در لشکر حسن بن علی علیه السلام همين تشکيک به وجود آمد در تاريخ اسلام طوري که ابن عباس هم دچار تشکیل شد، حالا آنجا البته تطميع هم صورت گرفته توسط معاویه لعنت الله علیه به هر حال ما خیلی به بحث تاریخی آن وارد نمی‌شویم. این تشکیک خطرناک است اما اگر به فلسفه توجه بشود، فلسفه به ما می‌آموزد که دائماً پرسشگری کنیم، دائماً مطالبه کنیم. قطعاً یک فرد پرسشگر با نگاه منصفانه، با نگاه به واقعیت ها، با نگاه به توانمندی های کشور و انقلاب اسلامی بهترین نمره را به انقلاب خواهد داد. اما اگر پرسش کند ولی پرسشش بدون توجه به ظرفیت ها و توانمندی های داخلی باشد، پرسش عالمانه ای نخواهد بود و وارد فضای نقد غیرمنصفانه خواهد شد آن سان که امروز برخی از مردم ما و برخی خواص دچار این معضل و چالش فکری شده‌اند، باری مسائل اقتصادی و آن عقل معاش قطعاً همه درگیر هستند، همه با موانع متعدد بر سر سفره شان مواجه هستند، اما باز هم این دلیل نمی‌شود. پیامبر اکرم صل الله عليه هم در همان سه سال شعب ابی طالب دچار همین مسائل اقتصادی بودند در دوران جنگ تحمیلی هم ما دچار همین مسائل اقتصادی بودیم، امروزه کشورهای مقاومت سوریه، بخشی از لبنان، یمن، اينها هم دچار معضلات شدیدتر اقتصادی نسبت به ما هستند اما می‌بینیم که مشارکت حداکثری در انتخابات در سوریه رخ می‌دهد.

 

پس آنجا پیداست که فرهنگ مقاومت بهتر مورد شناخت افراد قرار گرفته، معرفی شده و کشور منهای مقاومت هم در اذهان مردم بهتر جا افتاده است. این رسالت فلسفه و فرهنگ انقلابی است. طبیعتاً توجه به آموزش فلسفه از دوران ابتدایی به نظر حقیر تا دانشگاه، يعنی اگر کسی در علوم پایه و فنی مهندسی و علوم طبیعی هم می‌خواهد تحصیل کند لاجرم باید از فلسفه آشنایی داشته باشد، حالا با آن اصطلاحات غامض و پیچیده و مباحث فلسفه اسلامی نه اما یک حداقل هایی از فلسفه و مهمتر از فلسفه پیش درآمدش منطق ابزار صحیح اندیشیدن باید آگاهی پیدا کند.