اتحادیه اروپا و مسئولیت سیاست خارجی آن حتی اگر بخواهند هم نمی‌توانند میانجی خوبی برای احیای برجام باشند.
این تحلیل را وبسایت الف منتشر کرده و با اشاره به برخی زمزمه‌ها درباره میانجی «جوزپ بورل» میان آمریکا و ایران نوشت: نوع رویکردهای اروپا در تعامل با ایران در دوره‌های زمانی مختلف، پیام‌های روشنی را برای جمهوری اسلامی ایران به دنبال دارد. در بحبوحه انعقاد توافق برجام در سال 2015، کشورهای اروپایی، با سخت‌گیری‌های مختلف در روند انجام مذاکرات، به طور مکرر موجب تعویق مذاکرات شدند و پس از حضور ترامپ در قدرت و خروج وی از برجام نیز، اروپایی‌ها در بازی پلیس بد و پلیس خوب با آمریکا همکاری می‌کردند.
رویکردی که با روی کارآمدن بایدن و افزایش گمانه‌زنی‌ها مبنی بر تعامل احتمالی وی با ایران، معکوس شده و بار دیگر مقامات تروئیکای اروپایی، سخت‌گیری‌ها و مواضع تهاجمی خود علیه ایران را شدت بخشیده‌اند.
در این میان، کنشگری فردی نظیر جوزپ بورل در مسئله برجام و تسهیل تعامل میان ایران و غرب در قالب توافق مذکور، نمی‌تواند چیزی برای تلاش جهت محقق کردن اهداف غرب در قبال ایران باشد و اساساً انتظار می‌رود که بورل به کانال طرح درخواست‌های زیاده‌خواهانه غرب و مخصوصاً آمریکا از ایران تبدیل شود. از این منظر، توجه به بافت تاریخی و گفتمانی کنشگری اتحادیه اروپا در تعامل با ایران، مبین این مسئله است که این مسئله حامل هیچ برونداد مثبتی برای ایران نخواهد بود و شخص جوزپ بورل، تحت تأثیر محدودیت‌های ساختاری، اساساً قادر به کنشگری مثبت در زمینه تسهیل تعاملات ایران و غرب در قالب توافق برجام نخواهد بود.
حتی اگر بورل دستور کار میانجی‌گرانه خود را در مورد توافق برجام به پیش برد، اندکی بعد از ایران درخواست خواهد کرد تا در مورد مسئله موشکی و قدرت منطقه‌ای خود نیز مذاکره کند و مخصوصاً برای برخوردار شدن از امتیازات اقتصادی برجام، توانمندی‌های هسته‌ای خود را به نحو قابل توجهی (تا حدی که مطلوب آمریکا و اروپا و شرکای بین‌المللی آنها باشد)، کاهش دهد. غربی‌ها مذاکره در موضوعات مختلف را به مثابه ابزاری برای تضعیف ایران می‌بینند. این رویکرد آنها،کاملاً در تضاد با رویکرد حل‌المسائلی است که باید بر هرگونه مذاکره و تعامل بین‌المللی حاکم باشد.
این تحلیل را وبسایت الف منتشر کرده و با اشاره به برخی زمزمه‌ها درباره میانجی «جوزپ بورل» میان آمریکا و ایران نوشت: نوع رویکردهای اروپا در تعامل با ایران در دوره‌های زمانی مختلف، پیام‌های روشنی را برای جمهوری اسلامی ایران به دنبال دارد. در بحبوحه انعقاد توافق برجام در سال 2015، کشورهای اروپایی، با سخت‌گیری‌های مختلف در روند انجام مذاکرات، به طور مکرر موجب تعویق مذاکرات شدند و پس از حضور ترامپ در قدرت و خروج وی از برجام نیز، اروپایی‌ها در بازی پلیس بد و پلیس خوب با آمریکا همکاری می‌کردند.
رویکردی که با روی کارآمدن بایدن و افزایش گمانه‌زنی‌ها مبنی بر تعامل احتمالی وی با ایران، معکوس شده و بار دیگر مقامات تروئیکای اروپایی، سخت‌گیری‌ها و مواضع تهاجمی خود علیه ایران را شدت بخشیده‌اند.
در این میان، کنشگری فردی نظیر جوزپ بورل در مسئله برجام و تسهیل تعامل میان ایران و غرب در قالب توافق مذکور، نمی‌تواند چیزی برای تلاش جهت محقق کردن اهداف غرب در قبال ایران باشد و اساساً انتظار می‌رود که بورل به کانال طرح درخواست‌های زیاده‌خواهانه غرب و مخصوصاً آمریکا از ایران تبدیل شود. از این منظر، توجه به بافت تاریخی و گفتمانی کنشگری اتحادیه اروپا در تعامل با ایران، مبین این مسئله است که این مسئله حامل هیچ برونداد مثبتی برای ایران نخواهد بود و شخص جوزپ بورل، تحت تأثیر محدودیت‌های ساختاری، اساساً قادر به کنشگری مثبت در زمینه تسهیل تعاملات ایران و غرب در قالب توافق برجام نخواهد بود.
حتی اگر بورل دستور کار میانجی‌گرانه خود را در مورد توافق برجام به پیش برد، اندکی بعد از ایران درخواست خواهد کرد تا در مورد مسئله موشکی و قدرت منطقه‌ای خود نیز مذاکره کند و مخصوصاً برای برخوردار شدن از امتیازات اقتصادی برجام، توانمندی‌های هسته‌ای خود را به نحو قابل توجهی (تا حدی که مطلوب آمریکا و اروپا و شرکای بین‌المللی آنها باشد)، کاهش دهد. غربی‌ها مذاکره در موضوعات مختلف را به مثابه ابزاری برای تضعیف ایران می‌بینند. این رویکرد آنها،کاملاً در تضاد با رویکرد حل‌المسائلی است که باید بر هرگونه مذاکره و تعامل بین‌المللی حاکم باشد.
